Omdat het erg lastig is om leden te werven voor vrije journalistiek, ondanks dat steeds meer lezers mijn werk en inzet waarderen, moest ik begin mei van dit jaar een bijstandsuitkering aanvragen. Deze hele procedure is in zekere zin interessant om te doorlopen, omdat ik nu aan den lijve ondervind wat ik vorig jaar zag in een uitzending van NPO De Monitor. Het filmpje hieronder is daarvan een screen catch. In het filmpje is te zien hoe Arend zo wanhopig werd dat hij uiteindelijk besloot de gaskraan open te zetten om zelfmoord te plegen. Toen hij eindelijk bij zinnen kwam en besloot ervan af te zien, deed een vonk bij het verwisselen van een stekker de rest. Nu zal ik persoonlijk nooit de keuze maken om zelfmoord te plegen, maar ik begrijp de wanhoop waartoe mensen gedreven worden ten zeerste. Ik heb gelukkig een strijdbaar karakter, maar ik kan me voorstellen dat niet iedereen tegen dergelijke spanningen kan. Het is simpelweg niet normaal hoe gemeentes zich opstellen bij een bijstandsaanvraag.
Het duurt sowieso vrij lang voor je de eerste brief krijgt, waarin je gevraagd wordt allerlei documenten aan te leveren, zoals bankafschriften. Mijn ervaring is dat de dame die mijn dossier behandelt, onmiddellijk begon te waarschuwen. Ik kon er maar beter vanuit gaan dat de aanvraag afgewezen werd. Dit herhaalde zij bij elke ontmoeting.
Als je de gevraagde stukken hebt aangeleverd, krijg je vervolgens na enkele weken wachten, huisbezoek. Dit huisbezoek vond ik wel een interessante ervaring, maar deed mij vooral de haren in mijn nek rijzen. Ik vertelde dat het niet gemakkelijk is om het hoofd financieel boven water te houden en dat ik geprobeerd heb als schrijver rond te komen van mijn website via advertentie inkomsten e.d. Daarnaast lichtte ik toe dat er veel websites zijn die mij proberen zwart te maken via smaad- en lastercampagnes. Dit leek wel koren op de molen van de twee ambtenaren, want meteen werd dit aangegrepen om te zeggen dat ik dan misschien wel psychologische begeleiding nodig had. Daarop zei ik, dat ik geen psychologische klachten ondervind, maar alleen de situatie zoals die is toelicht. De ambtenaar wees mij er vervolgens op dat ze mij ook konden verplichten een psycholoog te bezoeken, zodra ik een bijstandsuitkering heb. Ik stond versteld van de gretigheid waarmee er geprobeerd werd mij zo snel mogelijk een psychische aandoening aan te praten.
De rest van de procedure is op zijn minst al net zo opmerkelijk. Ik ervaar eigenlijk precies de praktijk die de man in onderstaand filmpje omschrijft. Arend geeft aan dat hij weken moest wachten zonder inkomen. Pas op 6 juli jl. ontving ik de laatste brief waarin opnieuw om het verstrekken van extra gegevens werd gevraagd. Nog meer bankafschriften. Het lijkt erop dat de ambtenaren van de gemeente er alles aan moeten doen om de aanvraag zo lang mogelijk te rekken. Waarom hebben ze niet meteen al die bankafschriften gevraagd? Deze brief was voor mij aanleiding om een advocaat in te schakelen. Deze is nu aan het communiceren met de gemeente en overweegt een kortgeding om een voorschot af te dwingen. Dat neemt echter niet weg dat de aanvraag inmiddels meer dan 2 maanden loopt. Stel je voor je hebt letterlijk niemand die je kan helpen; hoe ga je dat dan doen? Al je rekeningen lopen door. Incassobureaus en deurwaarders brengen extra kosten in rekening. Zo’n bijstandsaanvraag leidt dus eigenlijk onherroepelijk tot financiële problemen. En als alleenstaande is dat al vervelend, dus stel je voor dat je een gezin hebt. Die situatie beschreef ik al in dit artikel.
Natuurlijk is er dan het loket van de schuldhulpverlening, waar je naar doorverwezen kunt worden. Maar dat lost de oorzaak van het probleem niet op. Je hebt gewoon inkomen nodig. Hoe overleeft de gemiddelde Nederlander überhaupt zo’n bijstandsaanvraagprocedure? In mijn geval heb ik nog de steun van mijn lezers en moet ik geld onttrekken uit donaties en advertentie inkomsten die binnenkomen op stichting Martin Vrijland. Maar ook dat leidt tot extra vragen van de gemeente ambtenaren. Sterker nog; ze doen er alles aan dat aan te grijpen de aanvraag af te wijzen. Ik zal echter toch moeten eten, drinken en mijn huur moeten betalen. Zo krijgt u een klein beetje inzicht in hoe de procedures in dit land inmiddels werken. Het monster Jetta Klijnsma heeft er voor gezorgd dat er bewust een strategie is ingezet om mensen langer te laten wachten. GroenLinks-Kamerlid Linda Voortman zei daarvan al in 2013 dat Klijnsma ”elk realiteitsbesef verloren heeft”. Volgens haar moet het kabinet zorgen voor meer werk in plaats van ”mensen die werkloos zijn de duimschroeven nog verder aan te draaien”. Maar dit kabinet gaat gewoon ongestoord verder, omdat het volk toch niet in opstand komt. En dat komt weer omdat steeds meer mensen voor diezelfde overheid werken en dus aan de veilige kant van de streep zitten. Zij zijn de uitvoerders van de regels en ondervinden dus zelf geen hinder. En daarin heeft Voortman natuurlijk gelijk. We leven in een markt van vraag en aanbod. Mensen die zonder werk zitten worden bijna gecriminaliseerd; alsof ze niet willen werken. Natuurlijk biedt de overheid uitkomst! Je kunt BOA worden, GGZ medewerker, medewerker bij een asielzoekerscentrum en zo veel meer baantjes voor de staat. En daar zit hem nu net de crux. Steeds meer mensen gaan voor het staatsapparaat werken dat moet dienen om de rest van de medemens te controleren of in de tang te houden.
Het heeft er alle schijn van dat gemeenteambtenaren erop getraind zijn aanvraagprocedures te rekken en strekken. Natuurlijk weten zij dat dit tot stress leidt. Is dat misschien ook de opzet? Moeten zij mensen in de handen drijven van de ‘aanjaagteams verwarde personen‘? Goed voor de werkgelegenheid natuurlijk, want als je zelf plaats neemt in zo’n aanjaagteam mag je op je medemens jagen. Dus eerst zorg je ervoor dat mensen overspannen raken als gevolg van hun bijstandsaanvraag; vervolgens zeg je “Hey dat zou wel eens een verward persoon kunnen worden” en dan mag je (straks met het nieuwe wetsvoorstel van Edith Schippers) mensen zonder tussenkomst van een psychiater ter observatie opsluiten en vol pillen stoppen. Hoe zorg je ervoor dat je mensen wegwerkt uit de maatschappij? Zorg ervoor dat de medemens via een goed betaald salaris als gemeenteambtenaar bijstandsaanvragen mag traineren; zorg ervoor dat anderen goed betaald plaats nemen in aanjaagteams en zorg ervoor dat weer anderen deze mensen ter observatie vol pillen stoppen. Is dat de maatschappij die we willen? Deze maatschappij moet flink op de schop en dat begint bij de politiek. Dit wetsvoorstel van minister Edith Schippers moet om te beginnen van tafel. Teken daarom alsnog de petitie. Deze minister en haar staatssecretaris moeten als eerste weg. Maar het begint ook bij u. Zolang u uw leven ten dienste stelt aan de staat om uw medemens te controleren of tot wanhoop te drijven (zoals ambtenaren die over de bijstandsaanvraag gaan), helpt u mee dit systeem in stand te houden. Denk daar eens goed over na!
Word lid van deze website, zodat ik door kan gaan als onafhankelijk journalist. Help mee met het opbouwen van een daadwerkelijke en daadkrachtige verzetsbeweging. Steun mijn werk voor vrije onafhankelijke nieuwsanalyses en verzet tegen onmenselijke overheidsmaatregelen. Word nu lid en teken de petitie.
Note: vervang in onderstaand filmpje “sommige labiele cliënten” maar door “iedere cliënt”. Je hoeft namelijk niet labiel te zijn om gek gemaakt te worden door de gemeenteambtenaren.
De socialedienst drijft mensen tot wanhoop from Martin Vrijland on Vimeo.